اعتبار ورزش ایران از دل «آب» بیرون آمد؛ این «کرسی» را مفت از دست ندهید

به گزارش خبرنگار مهر، «محسن رضوانی عضو هیئت رئیسه فدراسیون جهانی ورزش‌های آبی شد»، این خبری یک خطی بود که تلاش چندساله برای اثبات حقانیت و قابلیت در پسِ آن قرار دارد کمااینکه خودِ رضوانی هم تاکید دارد که با رایزنی ۱۲ ساله صاحب این کرسی جهانی شده است؛ کرسی که امروز مهمترین کرسی در ورزش عریض و طویل ایران به حساب می‌آید.

کسب مهمترین کرسی بین المللی ورزش در ۲ دهه اخیر

طی سال‌های گذشته بسیاری مدیران و افراد به نمایندگی از ورزش ایران در فدراسیون‌های قاره‌ای و جهانی رشته خود صاحب کرسی شده اند اما بدون غرض ورزی خیلی از آنها تشریفاتی و بدون اثرگذاری قابل توجه حتی برای همان رشته هستند. البته کم نبودند مدیرانی که جایگاه‌های رفیع و دهان پُرکن در فدراسیون آسیایی یا بین المللی خود صاحب شده اند اما ارزش و اعتبار هیچ یک از آنها به اندازه کرسی جدیدی که توسط محسن رضوانی در فدراسیون ورزش‌های آبی به دست آمده، نیست.

گروه بندی رشته‌ها در کمیته بین المللی المپیک (IOC) و گنجانده شدن رشته‌های آبی در بالاترین گروه، دلیلی بر این ادعا است. IOC تمام رشته‌های المپیکی که به نوعی روی عملکرد آنها نظارت دارد را بر اساس اهمیت و جایگاهی که در ورزش جهان و بازی‌های المپیک دارند، به ۳ گروه طبقه بندی کرده است.

گروه اول در برگیرنده مهمترین رشته‌ها نزدِ IOC است که تنها به ۳ رشته ورزش‌های آبی، دوومیدانی و ژیمناستیک اختصاص پیدا کرده است. محسن رضوانی به عنوان رئیس فدراسیون ورزش‌های آبی ایران به عنوان نخستین فرد ایرانی درتاریخ این رشته، صاحب کرسی عضویت در هیئت رئیسه فدراسیون جهانی شده است در حالیکه دوومیدانی و ژیمناستیک ایران فاقد کرسی و جایگاهی با این اعتبار و شأن هستند.

البته پیش از این ورزش ایران کرسی جهانی مهمتر و بالاتر از این هم در اختیار داشت، زمانی که مصطفی هاشمی طبا برای دومین دوره رئیس کمیته ملی المپیک ایران شد و از این طریق توانست عضو کمیته بین المللی المپیک (IOC) شود.

در واقع مصطفی هاشمی طبا اولین مدیری بود که بعد از پیروزی انقلاب اسلامی توانست با عضویت در IOC به بالاترین کرسی بین المللی ورزش در جهان برسد. این کرسی در بازه زمانی ۲۰۰۰ تا ۲۰۰۴ توسط هاشمی طبا در اختیار ایران بود. بعد از آن دیگر کرسی بین المللی در این حد و اندازه برای ورزش ایران به دست نیامد تا اینکه رضوانی توانست عضو هیئت رئیسه فدراسیون جهانی ورزش‌های آبی شود و اینگونه بعد از بیش از ۲ دهه، ورزش کشور را صاحب یک کرسی با جایگاهی رفیع در جهان ورزش کرد.

حسین المسلم رئیس فدراسیون جهانی ورزش‌های آبی خطاب به محسن رضوانی: تو با لیاقتت بالاترین پست ورزشی را در ایران به دست آورده‌ای

لزوم حفاظت از کرسی جدید و مهم

البته ورزش‌های آبی ایران پیشینه قابل توجهی در کرسی‌های بین المللی دارد کما اینکه خسرو امینی حدفاصل سال‌های ۱۹۸۴ تا ۲۰۲۰ یعنی ۳۶ سال متوالی ریاست کمیته فنی واترپلو آسیا را بر عهده داشت و از سال ۱۹۸۸ یعنی همزمان با بازی‌های المپیک سئول تا سال ۲۰۱۸ (به جز یک دوره چهارساله) هم نایب رئیس کمیته فنی فدراسیون جهانی بود. به طور حتم اما کرسی جدید به دست آمده در ورزش‌های آبی ایران از این دو کرسی که امروز دیگر اختیار ایران نیست، بالاتر و مهمتر است.

به زبان خلاصه، بعد از کرسی IOC که توسط مصطفی هاشمی طبا در اختیار ایران قرار گرفت، عضویت محسن رضوانی در هیئت رئیسه فدراسیون جهانی ورزش‌های آبی، دومین کرسی مهم ورزش ایران در عرصه جهانی بعد از انقلاب ۵۷ به حساب می‌آید که ماندگاری آن، برنامه‌ای اصولی و هدفمند نیاز دارد و به همان اندازه و چه بسا بیشتر، نیازمند و مستلزم «حمایت» است.

پیشنهاداتی برای مهم شمردن معتبرترین کرسی جهانیِ فعلی در ورزش

آنچه مسلم است کرسی‌های اینچنینی بدون حمایت مستقیم و مستمر داخلی و صرفاً بنا به شایستگی، توانمندی و رایزنی‌های خودِ صاحب کرسی به دست می آیند اما مهم بودن آنها می‌طلبد حداقل بعد از قطعی شدن کرسی به نام ایران، واکنش‌ها به «پیام تبریک» ختم نشود و اصولی‌تر و حرفه‌ای تر با آن برخورد شود به خصوص از طرف مسئولان ورزش.

خسرو امینی پیشکسوت ورزش‌های آبی ایران در گفتگو با خبرنگار مهر در این زمینه گفت: فکر می‌کنم اولین اقدامی که باید نسبت به کسب این کرسی معتبر انجام داد، حمایت و نمایش آن است. خوب است که وزیر ورزش و حتی رئیس کمیته ملی المپیک، در مکاتباتی جداگانه با «حسین المسلم» رئیس فدراسیون جهانی ورزش‌های آبی مراتب قدردانی خود از مورد توجه قرار گرفتن توانمندی و شایستگی‌های رئیس فدراسیون ایران و حمایت صورت گرفته برای کسب کرسی توسط وی را اعلام کنند. این اقدام خرجی ندارد اما قطعاً گویای حمایت مدیران داخلی است و اینکه به این کرسی و صاحب آن توجه می‌شود.

وی خواستار افزایش بودجه فدراسیون ورزش‌های آبی شد و خاطرنشان کرد: فدراسیون ورزش‌های آبی همزمان سه رشته را مدیریت می‌کند، خوب و لازم است که بودجه این فدراسیون نه در حد چند میلیارد بلکه به اندازه «مکفی» افزایش یابد. این اقدام برای ورزش‌های آبی که امروز در هیئت رئیسه فدراسیون جهانی نماینده دارد، لازم و ضروری است.

امینی در توضیح تأثیرگذاری افزایش بودجه بر نگهداری از کرسی کسب شده، خاطرنشان کرد: قرار نیست رئیس فدراسیون از بودجه و افزایش آن استفاده شخصی ببرد. این افزایش بودجه صرفاً به رشد و توسعه شنا، شیرجه و واترپلو و پررنگ‌تر شدن حضورشان در عرصه بین المللی کمک می‌کند. فدراسیون همین اواخر برای اعزام تیم به مسابقات جهانی واترپلو با کمبودهای مالی مواجه بود. البته که با مدیریت لازم، این اعزام به سرانجام رسید اما تصورش را بکنید اگر از این پس کمبودهای مالی مانع اعزام شود، چه خواهد شد؟ قطعاً آبروریزی است اگر تیمِ کشوری که در هیئت رئیسه جهانی نماینده دارد، در مسابقات جهانی غایب باشد آنهم به خاطر منابع مالی.

این پیشکسوت واترپلو تاکید کرد: باید بودجه فدراسیون ورزش‌های آبی به اندازه مکفی افزایش یابد تا حداقل حضور نمایندگان این رشته در عرصه‌های مختلف همیشگی و پررنگ‌تر شود. این از اولین اقداماتی است در اعلام حمایت از کرسی کسب شده می‌توان انجام داد به خصوص که در نتیجه این اقدام، تجربه ورزشکاران مان بیشتر شده و موفقیت‌های امروزشان پررنگ‌تر می‌شود.

ادامه ریاست داخلی لازمه «تمدید» عضویت جهانی

محسن رضوانی در شرایطی به عنوان عضو هیئت رئیسه فدراسیون جهانی ورزش‌های آبی منصوب شد که ۵ ماه دیگر سومین دوره ریاست وی در فدراسیون ورزش‌های آبی ایران به پایان می‌رسد. طبق اساسنامه، رؤسای فدراسیون‌ها برای سه دوره مجاز به حضور در انتخابات فدراسیون‌ها هستند مگر اینکه صاحب کرسی بین المللی باشند، این شرطی برای ورود به چهارمین دوره ریاست است که محسن رضوانی برخوردار از آن شده و از این حیث منعی برای کاندیدا شدن دوباره و شرکت در انتخابات ندارد.

البته که عدم ورود یا پیروزی در انتخابات پیش رو، تأثیری در جایگاه محسن رضوانی در فدراسیون جهانی ورزش‌های آبی ندارد چرا که انتصاب او برای یک دوره چهار ساله است اما برای «تأثیرگذاری در این دوره » و مهمتر از آن «ادامه دار شدنش» بعد از اتمام دوره چهارساله اول، ادامه دوره ریاست داخلی وی لازم و ضروری است و این هم حمایت بی قید و شرط مسئولان را می‌طلبد به خصوص با تجربه‌ای که ورزش ایران از چگونگی از دست رفتن کرسی مصطفی هاشمی طبا در IOC دارد.

کرسی هاشمی طبا در کمیته بین المللی المپیک وقتی از او گرفته شد که در ایران از ریاست کمیته ملی المپیک کنار رفت و نتوانست در قالب این جایگاه برای نگهداری صندلی بین المللی اش رایزنی کند. جایگاهی که امروز دیگر حتی کاندیدایی هم برای آن نداریم. همین باید تجربه‌ای باشد برای صیانت از کرسی معتبر به دست آمده در ورزش‌های آبی و گرنه نمی‌توان امیدی به «تمدید» دوره آن داشت.

خسرو امینی با تائید این موضوع به خبرنگار مهر گفت: درست است که محسن رضوانی برای انتخابات جدید فدراسیون ورزش‌های آبی مشکلی از حیث کاندیدا شدن ندارد اما مهم این است که برای ریاست دوباره وی حمایت‌های لازم صورت بگیرد اگر بدون توجه به نام افراد، حفظ کرسی‌های بین المللی مهم است. قطعاً ریاست وی در ایران ارتباط مستقیم به ادامه دار بودن عضویش در هیئت رئیسه جهانی دارد.

مصطفی هاشمی طبا اولین و تنها مدیر ایرانی بود که عضو کمیته ملی المپیک (IOC) شد؛ امروز برای این عضویت حتی کاندیدایی نداریم

حرمت امامزاده به متولی آن است

به گزارش خبرنگار مهر، «تأثیرگذاری بیشتر در تصمیم‌گیری‌های جهانی» و «دفاع از منافع کشور در عرصه بین‌الملل» دو فاکتور محسوس و ملموس در بسیاری از کشورهای پیشرو در ورزش است چرا که از لازمه‌های ایفای نقش در آنها برخوردار هستند و به خصوص در اختیار داشتن کرسی‌های تأثیرگذار در حالیکه به دلیل ضعف دیپلماسی ورزشی، ایرانی‌ها بارها از صحنه‌هایی مانند مناقشات و مسائل بین المللی بازنده خارج شدند و همین مسئله بارها باعث اجحاف در حق نمایندگان ایران شده است.

حالا امروز یکی از کرسی‌های مهم ورزش بعد از سال‌ها نصیب ایران شده است اما نباید اجازه داد تعیین سرنوشت آن به سال‌های بعد و اتفاقاتش کشیده شود و یا بی تدبیری و حتی غرض ورزی، خدشه‌ای به ثباتش وارد کند، باید از «حرمت امامزاده به متولی آن است» پیروی کرد و آن را در حفظ این کرسی نشان داد.

کرسی‏ بین ‏المللی یک حلقه مفقوده در ورزش طی سال‌های گذشته بود که در بسیاری مواقع هم مورد توجه قرار می‌گرفت اما صرفاً در حدِ حرف و در مواقعی که جای خالی آن بیشتر احساس می‌شد، به همین دلیل هیچ گاه به عنوان یکی از استراتژی ‌های مهم در ورزش پیگیری نشد. حالا که امروز یکی از این کرسی‌ها به نام ایران شده است نباید دیگر به حرف بسنده کرد به خصوص که حفظ این کرسی شاید به مراتب از کسب آن سخت‌تر باشد.

باید برای تأثیرگذاری در ورزش جهان و مدیریت آن، ساز و کار مشخص داشت و آن را با حمایت همه جانبه و فراگیرِ داخلی از همین «تک کرسی» تأثیر که توسط یک ایرانی اِشغال شده است، آغاز کرد و جسورانه ادامه داد تا هم این کرسی را نگه داشت و هم از تجربه آن، صاحب کرسی‌های جدید شد.