تنهایی تهدیدی برای سلامت روان و جسم

به گزارش خبرنگار مهر به نقل از هلث دی نیوز، محققان گزارش دادند که نیمی از افرادی که می‌گویند همیشه احساس تنهایی می‌کنند (۵۰٪) دچار افسردگی بالینی هستند، در مقایسه با تنها ۱۰٪ از کسانی که هرگز احساس تنهایی نمی‌کنند.

محققان همچنین دریافتند که آنها روزهای بسیار بیشتری را با مشکلات سلامت روانی یا جسمی سپری می کنند.

دکتر «اولوواسگون آکینیمی»، محقق ارشد و پژوهشگر ارشد در کالج پزشکی دانشگاه هاوارد در واشنگتن دی سی، در یک بیانیه خبری گفت: «افرادی که همیشه احساس تنهایی می‌کردند، در مقایسه با کسانی که هرگز احساس تنهایی نمی‌کردند، پنج برابر بیشتر در معرض خطر افسردگی، ۱۱ روز بیشتر در معرض سلامت روانی ضعیف و پنج روز بیشتر در معرض سلامت جسمی ضعیف بودند.»

تیم او افزود: «تنهایی فقط یک حالت عاطفی نیست- بلکه پیامدهای شدیدی برای سلامت روانی و جسمی دارد. پرداختن به تنهایی ممکن است یک اولویت مهم بهداشت عمومی برای کاهش افسردگی و بهبود رفاه عمومی باشد.»

برای این مطالعه، محققان داده‌های جمع‌آوری‌شده بین سال‌های ۲۰۱۶ تا ۲۰۲۳ را به عنوان بخشی از یک نظرسنجی سالانه دولتی در مورد خطرات سلامتی، که شامل بیش از ۴۷۰۰۰ نفر بود، تجزیه و تحلیل کردند.

نتایج نشان می‌دهد که بیش از ۸۰٪ از افراد مورد بررسی، سطحی از تنهایی را گزارش کرده‌اند، اما افرادی که سطح بالاتری از تنهایی دارند، بیشتر احتمال دارد که از نظر روحی و جسمی رنج ببرند.

محققان نوشتند: «آنچه بیش از همه برجسته بود، این بود که تنهایی چقدر بر هر جنبه‌ای از سلامت تأثیر می‌گذارد که بر فوریت مقابله با این بیماری همه‌گیر پنهان تأکید می‌کند.»

محققان دریافتند که برخی از گروه‌ها عمیق‌تر از سایرین تحت تأثیر تنهایی قرار گرفته‌اند.

به عنوان مثال، زنان در تمام سطوح تنهایی، احتمال بیشتری برای ابتلا به افسردگی و سلامت روان ضعیف نسبت به مردان داشتند.

آکینیمی گفت: «جوان‌ترها، زنان، افراد بیکار و افرادی که تحصیلات رسمی کمتری دارند، بیشتر احتمال دارد که تنهایی را گزارش کنند. تنهایی فقط سالمندان را تحت تأثیر قرار نمی‌دهد در همه سنین و پیشینه‌ها وجود دارد.»

محققان حدس می‌زنند که تنهایی ممکن است با تحریک سیستم‌های پاسخ به استرس «جنگ یا گریز» یا با تأثیر بر جریان مواد شیمیایی مغز مانند سروتونین و دوپامین، بر سلامت افراد تأثیر بگذارد.

محققان نوشتند: «این تغییرات عصبی-شیمیایی، همراه با عوارض روانی ناشی از قطع ارتباط اجتماعی، احتمالاً خطر ابتلا به علائم افسردگی را افزایش می‌دهد.»

آنها گفتند که مطالعات آینده باید بررسی کنند که آیا کاهش تنهایی فرد می‌تواند سلامت جسمی و روانی او را بهبود بخشد یا خیر.

آکینیمی گفت: «اعتراف به تنهایی می‌تواند به عنوان ضعف یا شکست اجتماعی تلقی شود که ممکن است افراد را از درخواست کمک منصرف کند. این سکوت می‌تواند پیامدهای سلامتی را بدتر کند و مداخلاتی را که می‌توانند از آسیب‌های طولانی مدت جلوگیری کنند، به تأخیر بیندازد.»