دلایل ناکامی بوکس ایران در جهان؛ به امید «شانس» نمی‌توان مدال گرفت!

به گزارش خبرنگار مهر، بوکس ایران همان‌طور که پیش‌بینی می‌شد در رقابت‌های جهانی انگلیس ناکام ماند و بدون دستاوردی به کار خود پایان داد. تیمی که پس از ماه‌ها بی‌سرمربیگری و تعطیلی اردوها، در یکی از ناآماده‌ترین مقاطع ممکن راهی لیورپول شد.

سفر به لیورپول به خودی خود شاید جذاب و هیجان‌انگیز باشد اما پرسش اصلی این است: آیا در شرایط فعلی و با هزینه‌های سنگین ارزی، معیار اعزام باید تنها حضور باشد یا نتیجه؟ اگر قرار بر نتیجه است، ابزار آماده‌سازی لازم وجود نداشت و ناآگاه‌ترین فرد با بوکس هم پیش بینی عدم کسب نتیجه را داشت و اگر هدف تجربه‌اندوزی بود، نباید فراموش کنیم که رقابت‌های جهانی جای کسب تجربه و اردوی تدارکاتی نیست.

به نظر می‌رسد برخی همراهان تیم ملی به‌جای تمرکز بر آماده‌سازی فنی، بر روایت لحظه‌ای سفر در صفحات شخصی مجازی خود تمرکز داشتند. در شرایطی که واقعیت تیم ملی قابل پیش بینی بود، شاید شجاعانه‌ترین تصمیم جلوگیری از اعزام پرهزینه به این رویداد جهانی و صرف منابع برای تورنمنت‌های تدارکاتی در کشورهای صاحب نام بوکس در اطراف کشورمان بود.

جایی برای شانس وجود ندارد

در سطح جهانی، شانس یا قرعه آسان دیگر تعیین‌کننده نیست. به خصوص حالا که ساختار برگزاری با همکاری کمیته بین‌المللی المپیک تغییر کرده است. حالا دیگر در رینگ، نتیجه را تنها یک چیز مشخص می‌کند: تدارک و آمادگی.

قزاق‌ها، ازبک‌ها و کوبایی‌ها و بسیاری از کشورهای آسیایی که این روزها در قامت یک مدعی ظاهر شده اند، سال‌هاست که با اردوهای مشترک، تورنمنت‌های تدارکاتی و برنامه‌های بلندمدت به مسابقات مختلف اعزام می‌شوند.

کارنامه بوکسورهای ایرانی در لیورپول
تیم ملی بوکس ایران با ۷ بوکسور و هدایت همایون امیری راهی رقابتهای جهانی شد. در وزن ۵۵ کیلوگرم، مهدی کاظمی پس از استراحت در قرعه نخست، مقابل بوکسور ونزوئلا به پیروزی رسید اما در دومین مبارزه برابر نماینده ازبکستان شکست خورد و حذف شد.
در وزن ۶۵ کیلوگرم، علی حبیبی‌نژاد ستاره بی چون و چرای تیم ملی بوکس ایران بود که حتی با همین شرایط هم امیدها برای روی سکو رفتن را پررنگ کرده بود. وی با درخشش برابر یونان، مغولستان (دارنده برنز جهان) و ایتالیا (نایب‌قهرمان جهان) خود را به جمع هشت نفر برتر رساند. حبیبی نژاد در یک‌چهارم نهایی برابر آلوارز کوبایی، قهرمان المپیک پاریس، مردانه جنگید و تا آستانه مدال برنز پیش رفت اما تجربه و آمادگی حریف سرنوشت مبارزه را رقم زد.
در وزن ۷۰ کیلوگرم، سینا حسن‌پور مقابل نماینده کوزوو شکست خورد و خیلی زود کنار رفت. در وزن ۷۵ کیلوگرم، محمد نورانی برابر حریف اوکراینی مغلوب شد و مسابقات را ترک کرد. در وزن ۸۰ کیلوگرم، میثم قشلاقی در برابر بوکسور آلبانی ناکام ماند و حذف شد. در وزن ۹۰ کیلوگرم، امیررضا ملک خطابی پس از استراحت در دور اول، مقابل بوکسور لهستان شکست خورد و وداع کرد.
در وزن ۹۰+ کیلوگرم، امیر اسماعیلی‌وندایی پس از غلبه بر نماینده لهستان، در دومین مبارزه مقابل بوکسور کوبایی (قهرمان جهان) قرار گرفت. اسماعیلی با وجود مصدومیت از ناحیه ابرو تا راند سوم مردانه جنگید، اما نهایتاً بازی را به تجربه و توان بالای حریف واگذار کرد.

حلقه مفقوده؛ اردوهای تدارکاتی

بوکس ایران استعدادهای بزرگی دارد، اما بدون اردوهای تدارکاتی مداوم و حضور در تورنمنت‌های معتبر، مثل تفنگ بی فشنگ بی اثر است.

مسابقات جهانی لیورپول بار دیگر نشان داد در دنیای حرفه ای، جایی برای شانس وجود ندارد. هرچه بکاری همان را برداشت خواهی کرد. اگر بوکس ایران می‌خواهد از استعدادهای خود به مدال‌های جهانی و المپیکی برسد، راهی جز انتخاب مسیر تدارکات حرفه‌ای و اردوهای بین‌المللی پیشِ رو ندارد.

در غیر این صورت روایت‌های تکراری از مبارزات شجاعانه اما ناکام همچنان تنها دستاورد ما خواهد بود. مشخص نیست چرا پروژه عالی و درخشان حضور مربیان کوبایی در تیم ملی به بن بست خورد. سوال اساسی اینجاست که روح اله حسینی رئیس فدراسیون بوکس که در ابتدا اقدامات ارزنده ای برای بوکس ایران مثل جذب مربیان پر تکنیک کوبایی برای تیم ملی بزرگسالان انجام داد حالا چرا از مواضع اولیه خود عقب نشینی کرده است؟ مواضعی که همه را به آینده درخشان بوکس با مدیریت یک چهره فنی از دل خود خانواده بوکس امیدوار کرده بود ولی حالا با تأمل و ابهامات فراوانی همراه است.