رژیم کودک‌کش این بار «صدای حقیقت» را هدف گرفت
خبرگزاری مهر – مجله مهر: در نوار غزه، جایی که اشک و خون جزئی از زندگی‌شان شده و آسمانش زیر سایه بمب‌ها تاریک است، صدای حقیقت زیر بار سنگین جنگ به سختی نفس می‌کشد. «انس الشریف»، که جهان او را به نام «صدای غزه» می‌شناخت، همراه با همکارانش «محمد قریقع»، «ابراهیم ظاهر»، «مؤمن علیوه» و […]
خبرگزاری مهر – مجله مهر: در نوار غزه، جایی که اشک و خون جزئی از زندگی‌شان شده و آسمانش زیر سایه بمب‌ها تاریک است، صدای حقیقت زیر بار سنگین جنگ به سختی نفس می‌کشد. «انس الشریف»، که جهان او را به نام «صدای غزه» می‌شناخت، همراه با همکارانش «محمد قریقع»، «ابراهیم ظاهر»، «مؤمن علیوه» و «محمد نوفل»، در شامگاه ۲۰ مرداد ۱۴۰۴، در چادری که پناهگاه موقتشان بود، به شهادت رسیدند.
این پنج نفر، که با قلم و دوربینشان تلاش می‌کردند رنج بی‌پایان مردم غزه را به گوش جهانیان برسانند، در حمله‌ای هدفمند از سوی رژیم صهیونیستی خاموش شدند. این حمله، که چادر خبرنگاران را در محوطه بیمارستان الشفاء هدف قرار داد، نه تنها جان این پنج نفر را گرفت، بلکه تعداد شهدای خبرنگار در غزه از مهر ۱۴۰۲ را به ۲۳۸ نفر رساند؛ عددی که سندیکای خبرنگاران فلسطینی آن را «بزرگ‌ترین و فجیع‌ترین قتل‌عام خبرنگاران در تاریخ رسانه‌های جهان» توصیف کرده است.
خبرنگاری، حرفه‌ای است که در ذات خود دشواری و خطر را به دوش می‌کشد. یک خبرنگار باید حقیقت را از میان لایه‌های پیچیده واقعیت بیرون بکشد، آن را در برابر فشارهای سیاسی و اجتماعی حفظ کند و گاه جانش را برای رساندن «حقیقت» به مخاطب به خطر بیندازد. او باید بی‌طرف بماند، حتی وقتی قلبش از دیدن رنج دیگران می‌شکند. باید قلمش را تیز نگه دارد، حتی وقتی دستانش از خستگی می‌لرزد. باید دوربینش را روشن نگه دارد، حتی وقتی چشمانش از اشک تار شده‌اند. اما در غزه، این دشواری‌ها صدچندان می‌شوند.
در منطقه‌ای که جنگ، محاصره، قحطی و مرگ زندگی روزمره را بلعیده‌اند، خبرنگاری دیگر فقط یک حرفه نیست؛ بلکه مقاومتی است در برابر خاموشی، فریادی است برای حقیقت و گاه، قربانی شدن برای رساندن صدای مظلومان به جهان. «انس الشریف»، مردی ۲۸ ساله با چشمانی پر از امید و قلبی آکنده از عشق به وطن، این سختی‌ها را با تمام وجود لمس کرده بود. او که در اردوگاه آوارگان جبالیا بزرگ شده بود، از کودکی رؤیای بازگشت به عسقلان، زادگاه اجدادی‌اش، را در سر می‌پروراند.
در وصیت‌نامه‌اش، که پس از شهادتش در صفحه فیسبوکش منتشر شد، نوشت: «خدا می‌داند از وقتی که چشم بر جهان گشودم، همه قدرت خودم را به کار گرفتم تا حامی و صدای فرزندان ملتم باشم». این کلمات، نه تنها شرح حال او، بلکه بازتاب زندگی همه خبرنگارانی است که در غزه، زیر سایه مرگ، به کار خود ادامه می‌دهند. آن‌ها که با وجود خطر بمباران، گرسنگی و محاصره، همچنان قلم می‌زنند و دوربین به دست می‌گیرند تا جهانی را که در سکوت نظاره‌گر است، بیدار کنند.
خبرنگاری در جنگ، مانند راه رفتن روی لبه تیغ است. در غزه، جایی که هیچ نقطه‌ای امن نیست، هر قدم یک خبرنگار می‌تواند آخرین قدمش باشد. او باید در میان آوار، میان فریادهای مادران داغدار و کودکان گرسنه، حقیقت را جست‌وجو کند. باید در برابر وسوسه ناامیدی مقاومت کند، حتی وقتی می‌بیند که گزارش‌هایش، با همه زحمتی که برایشان کشیده، گاه در هیاهوی جهان گم می‌شوند. باید با ترس از مرگ کنار بیاید، نه فقط برای خودش، بلکه برای خانواده‌اش که هر روز در انتظار بازگشت او هستند.
«انس الشریف» در وصیت‌نامه‌اش از این ترس‌ها سخن گفت، اما نه به عنوان ضعف، بلکه به عنوان بخشی از انسانیتش. او نوشت: «من درد را با همه وجود و جزئیات آن تجربه کردم، بارها طعم غم و فقدان را چشیدم، اما هرگز از انتقال صدای حقیقت کوتاهی نکردم»
او در نزدیکی بیمارستان الشفاء، جایی که قرار بود پناهگاهی امن برای غیرنظامیان و خبرنگاران باشد، چادر کوچک تیم الجزیره به صحنه‌ای از فاجعه بدل شد. «انس الشریف»، «محمد قریقع» و سه تصویربردار دیگر در حال آماده‌سازی گزارش‌هایی بودند که شاید گوشه‌ای از رنج مردم غزه را به تصویر می‌کشید. اما جنگنده‌های رژیم صهیونیستی، به گفته دفتر اطلاع‌رسانی دولت فلسطین در غزه، با «تصمیمی از پیش برنامه‌ریزی‌شده» این چادر را هدف قرار دادند.
انفجار مهیبی آسمان شب را شکافت و جان این پنج نفر را گرفت. چند خبرنگار دیگر نیز در این حمله زخمی شدند. الجزیره این اقدام را «ترور هدفمند» و «حمله‌ای آشکار به آزادی رسانه‌ها» خواند. سردبیر الجزیره درباره «انس الشریف» گفت: «او تنها صدای بازتاب‌دهنده واقعیت‌های غزه برای جهان بود». اما رژیم اسرائیل، در بیانیه‌ای که خشم جهانیان را برانگیخت، مدعی شد که «انس الشریف» فرمانده یک گروه مسلح بوده است.
«انس الشریف»، «محمد قریقع»، «ابراهیم ظاهر»، «مؤمن علیوه» و «محمد نوفل» در چادری بودند که هیچ نشانه‌ای از فعالیت نظامی نداشت. آن‌ها در محوطه بیمارستانی بودند که قرار بود امن باشد. اما به گفته جنبش حماس، این حمله «جنایتی وحشیانه» بود که «از تمام مرزهای فاشیسم و جنایت» فراتر رفت. حماس و جنبش جهاد اسلامی فلسطین، این اقدام را «جنایت جنگی» خواندند و هشدار دادند که هدف قرار دادن خبرنگاران، مقدمه‌ای برای جنایات بزرگ‌تر است.
دفتر اطلاع‌رسانی دولت فلسطین در غزه نیز این حمله را «زشت و وحشیانه» توصیف کرد و گفت که این ترور با شناسایی قبلی چادر خبرنگاران انجام شده است. «انس الشریف» در وصیت‌نامه‌اش از خانواده‌اش سخن گفت؛ از دختر کوچکش «شام»، که آرزو داشت بزرگ شدنش را ببیند، از پسرش «صلاح»، که امید داشت یار و یاورش باشد، و از همسرش «ام صلاح»، که چون درختی زیتون استوار در کنارش ایستاد. او نوشت: «شما را سفارش می‌کنم به مادر عزیزم که دعایش پناهگاهم بود و نور راهم». این کلمات، تصویری از مردی را ترسیم می‌کنند که در میان وحشت جنگ، هنوز به عشق و خانواده‌اش می‌اندیشید.
او حتی در آخرین لحظات، به فکر غزه بود و نوشت: «غزه را فراموش نکنید.» خبرنگاری در غزه، یعنی زندگی در سایه مرگ. هر گزارش، هر عکس، هر کلمه، می‌تواند به قیمت جان تمام شود. با این حال، «انس الشریف» و همکارانش از پای ننشستند. آن‌ها می‌دانستند که دوربین‌هایشان، تنها امید غزه برای دیده شدن است. تصویربردارانی چون «ابراهیم ظاهر»، «مؤمن علیوه» و «محمد نوفل»، با لنزهایشان تصاویری را به جهان مخابره کردند که شاید بدون آن‌ها، در تاریکی سکوت دفن می‌شد.
آن‌ها با وجود خطر، خستگی و ناامیدی، به کارشان ادامه دادند، چون باور داشتند که حقیقت، ارزش این فداکاری را دارد. جهان، اما، در برابر این فاجعه چگونه واکنش نشان داده است؟ دفتر اطلاع‌رسانی دولت فلسطین در غزه از اتحادیه‌های بین‌المللی و عرب خبرنگاران و سازمان‌های حقوق بشری خواسته است که این جنایات را محکوم کنند و برای حفاظت از خبرنگاران فلسطینی اقدام فوری انجام دهند.
اما محکومیت‌ها، آیا می‌توانند جان‌هایی را که از دست رفته‌اند، بازگردانند؟ آیا می‌توانند ترس را از دل خبرنگارانی که هنوز در غزه کار می‌کنند، پاک کنند؟ «انس الشریف» در وصیت‌نامه‌اش نوشت: «شما را سفارش می‌کنم که اجازه ندهید زنجیرها شما را ساکت کنند و مرزها شما را زمین‌گیر کنند». این پیام، نه فقط برای مردم فلسطین، بلکه برای همه آزادگان جهان است. او از ما خواست که پل‌هایی باشیم برای آزادی، برای عدالت، برای روزی که خورشید عزت بر سرزمین فلسطین بتابد.
حالا، در سکوتی که پس از انفجار در بیمارستان الشفاء باقی مانده، صدای «انس» و همکارانش همچنان در وصیت‌نامه‌ها، گزارش‌ها و خاطراتی که از آن‌ها به جا مانده، طنین‌انداز است. آن‌ها رفتند، اما فریادشان برای غزه، برای حقیقت و برای عدالت، هرگز خاموش نخواهد شد. غزه را فراموش نکنیم؛ این آخرین وصیت «انس» بود، و این وظیفه‌ای است که بر دوش همه ما است.
دیدگاهتان را بنویسید