سایه تحریم‌ها بر تیراندازی؛ رفتن مربیان و تقویت حریفان تیم ملی ایران!

به گزارش خبرنگار مهر، رشته تیراندازی در ایران یکی از رشته‌های ورزشی مهم و ارزشمند به شمار می‌رود. این اهمیت از دو جنبه قابل بررسی است؛ نخست توصیه‌های مکرر در دین اسلام به یادگیری و مهارت در تیراندازی که آن را از جمله فنون مورد تأکید پیامبر اسلام معرفی کرده‌اند و دوم جایگاه بین‌المللی این رشته در رقابت‌های جهانی و المپیکی که موجب شده تیراندازی همواره در کانون توجه مسئولان ورزشی کشور قرار گیرد.

این اهمیت در المپیک توکیو ۲۰۲۰ جلوه‌ای ویژه پیدا کرد جایی که تیراندازی ایران برای نخستین بار موفق به کسب مدال طلا در این آوردگاه معتبر جهانی شد. جواد فروغی ملی‌پوش تپانچه ایران با نمایشی درخشان توانست نام خود را به عنوان اولین قهرمان المپیکی ایران در تیراندازی ثبت کند و تاریخ‌سازی کند.

پس از این موفقیت بزرگ انتظار می‌رفت که رشته تیراندازی وارد دوره‌ای طلایی شود و به یکی از مدال‌آورترین رشته‌ها در رقابت‌های جهانی، بازی‌های آسیایی و حتی المپیک تبدیل شود. اما روند نتایج در سال‌های پس از آن برخلاف انتظار بود. در المپیک پاریس و بازی‌های آسیایی هانگژو تیراندازان ایرانی از رسیدن به مدال بازماندند و عملکردی پایین‌تر از حد انتظار ارائه دادند.

دلایل مختلفی برای این افت محسوس در نتایج ذکر شده است. یکی از مهم‌ترین عوامل نبود تجهیزات کافی و مناسب است. در سال‌های اخیر ملی‌پوشان بارها از کمبود سلاح، مهمات و تجهیزات گلایه کرده‌اند. تحریم‌های بین‌المللی نیز تأمین این اقلام را برای فدراسیون دشوارتر کرده و حتی بر حضور ورزشکاران در مسابقات نیز تأثیر گذاشته است.

نبود تجهیزات فقط بخشی از مشکلات به شمار می‌رود گاهی فدراسیون به دلیل محدودیت‌های بودجه‌ای قادر به اعزام تیم‌ها به رقابت‌های بین‌المللی نبوده یا کشور میزبان با عدم صدور ویزا از حضور تیراندازان ایرانی جلوگیری کرده است. نمونه بارز آن مسابقات جام جهانی آلمان بود که تیم ایران بدون ترکیب کامل اعزام شد و حتی سرمربی تیم ملی تپانچه نیز حضور نداشت.

این شرایط سخت تنها بر عملکرد تیراندازان در رقابت‌ها تأثیر نگذاشته بلکه باعث شده مربیان برجسته این رشته نیز تصمیم به مهاجرت از ایران بگیرند. نگاهی به چند سال گذشته نشان می‌دهد که بسیاری از مربیان توانمند و باتجربه این رشته ترجیح داده‌اند خارج از کشور به فعالیت خود ادامه دهند.

الهام هاشمی سرمربی سابق تیم ملی تفنگ از بهمن ۱۴۰۰ همکاری خود را با تیم ملی دانمارک آغاز کرد و تاکنون علاقه‌ای برای بازگشت به ایران نشان نداده است. محمد زائر رضایی نیز از همان سال هدایت تیم ملی بنگلادش را پذیرفت. نریمان نیکخو مربی باتجربه تیراندازی در سال ۱۴۰۰ به تیم ملی تراپ اندونزی پیوست البته او دوباره به ایران بازگشت و حتی با محمد بیرانوند توانست سهمیه المپیک را کسب کند اما باز هم پس از بازگشت به ایران و همراهی تیم در المپیک پاریس از سمت خود برکنار شد.

ابراهیم اینانلو نیز از دیگر مربیان موفقی است که در سال ۱۳۹۸ راهی اندونزی شد و نخستین سهمیه المپیک را برای این کشور به ارمغان آورد. او هدایت تیم اندونزی در المپیک توکیو را نیز بر عهده داشت. به‌تازگی نیز مریم طالبی سرمربی تیم ملی تفنگ ایران در المپیک پاریس راهی قطر شده تا هدایت تیم ملی این کشور را تا المپیک ۲۰۲۸ لس‌آنجلس بر عهده بگیرد.

این مربیان که سابقه همکاری با مربیان بزرگی چون لازلو و کوران را در کارنامه دارند اکنون دیگر بخشی از برنامه‌های تیم ملی ایران نیستند و تیراندازی کشور از تجربه و دانش آن‌ها بی‌بهره مانده است.

علت اصلی این مهاجرت‌ها شرایط کاری دشوار در ایران است. تیراندازی ایران طی سال‌های اخیر با مشکلات عدیده‌ای از جمله کمبود سلاح و مهمات، اعزام نشدن به مسابقات خارجی و عدم به‌روزرسانی تجهیزات روبه‌رو بوده است. این موارد نه تنها در نتایج تأثیر منفی گذاشته‌اند بلکه انگیزه ماندن را از مربیان و حتی ورزشکاران سلب کرده‌اند.

در حال حاضر تیم‌های ملی تیراندازی ایران در حال آماده‌سازی برای حضور در بازی‌های آسیایی ناگویا در سال آینده هستند که به میزبانی ژاپن برگزار خواهد شد. امید می‌رود که با برنامه‌ریزی دقیق و تأمین منابع لازم فدراسیون تیراندازی بتواند بخشی از این مشکلات را رفع کرده و بار دیگر تیراندازی را به جایگاه شایسته‌اش در سطح بین‌المللی بازگرداند.