قمار فصل جوایز؛ جشنواره‌ها چگونه فیلم را به سر منزل مقصود می‌رسانند؟
به گزارش خبرگزاری مهر به نقل از ورایتی، برای استودیوهای هالیوودی که به دنبال جایزه طلایی اسکار هستند، تصمیم‌گیری برای انتخاب محل اولین نمایش یک فیلم یکی از مهم‌ترین انتخاب‌های استراتژیک فصل است. اولین نمایش درست در جشنواره مناسب می‌تواند ماه‌ها سر و صدای مثبت ایجاد کند؛ و از سوی دیگر یک نمایش اشتباه می‌تواند […]
به گزارش خبرگزاری مهر به نقل از ورایتی، برای استودیوهای هالیوودی که به دنبال جایزه طلایی اسکار هستند، تصمیم‌گیری برای انتخاب محل اولین نمایش یک فیلم یکی از مهم‌ترین انتخاب‌های استراتژیک فصل است. اولین نمایش درست در جشنواره مناسب می‌تواند ماه‌ها سر و صدای مثبت ایجاد کند؛ و از سوی دیگر یک نمایش اشتباه می‌تواند کمپین جوایز را پیش از شروع به نابودی بکشاند.
یکی از مدیران اجرایی استودیویی که نخواست نامش فاش شود در مورد استراتژی داخلی می‌گوید: هر بار این یک قمار حساب‌شده است و باید بتوانید جنبه مثبت احتمالی یک افتتاحیه جشنواره‌ای را در برابر خطر واقعی رد شدن زودهنگام از سوی منتقدان – که می‌تواند در تمام طول فصل شما را دنبال کند – در ترازو بگذارید و از این میان دست به انتخاب بزنید.
اکران فیلم‌ها در جشنواره‌هایی مانند تلوراید، ونیز یا تورنتو چندین مزیت کلیدی برای استودیوها دارند؛ در نخستین گام آنها حرکت اولیه را که حیاتی است ممکن می‌سازند. فیلم‌هایی که در رویدادهای سطح بالا تحسین شوند، این نگاه مثبت را در بیشتر مواقع تا چند ماه بعد و از طریق کمپین تبلیغاتی دنبال می‌کنند تا رأی‌دهندگان آکادمی را تحت تأثیر قرار دهند که این فیلم از فیلم‌هایی است که نمی‌توان نادیده‌اش گرفت.
جشنواره‌ها همچنین به استودیوها اجازه می‌دهند فیلم‌های خود را با منتقدان، متخصصان صنعت و سلیقه‌سازانی که تأیید آنها موجب شکل گرفتن اولین گفتگوها درباره فیلم می‌شود، محک بزنند. یک استراتژیست کهنه‌کار در زمینه جوایز سینمایی می‌گوید: وقتی در ونیز با تشویق ایستاده مواجه شوی یا در تورنتو جایزه انتخاب مردمی را ببری، رأی‌دهندگان اسکار دیگر متوجه می‌شوند که نمی‌توان فیلم شما را نادیده گرفت. شما دقیقاً از همان مخاطبانی که باید در فصل جوایز متقاعدشان کنید، اعتبار دریافت می‌کنید.
جایگاه جشنواره ونیز
حضور در جشنواره بین‌المللی فیلم ونیز محاسبات بسیار پیچیده‌ای دارد. در حالی که بردن شیر طلایی تضمین‌کننده موفقیت در اسکار نیست و از سال ۲۰۰۹ تاکنون تنها ۵ برنده جایزه برتر نامزد بهترین فیلم اسکار شده‌است اما حضور و موفقیت در ونیز در برهه‌ای حساس از تقویم جوایز، موجب اعتبار بین‌المللی و توجه رسانه‌ها به فیلم می‌شود و همین استقبال قوی، موتور پیشران برای ادامه مسیر فیلم می‌شود.
اما جشنواره‌ها همچنین می‌توانند یک فیلم را در مسیر خود متوقف کنند. نقدهای منفی زودهنگام منتقدان در یک جشنواره می‌تواند نگاهی منفی ایجاد کند که تقریباً غیرممکن است از بین برود. فیلم «جوکر ۲» ساخته تاد فیلیپس نمونه‌ای بارز برای چنین خطری است. با وجود تشویق ایستاده ۱۱ دقیقه‌ای در اولین نمایش این موزیکال جنایی در ونیز، واکنش‌های انتقادی مداوم موجب شد تا هر حسن نیت اولیه ای که ایجاد شده بود، فراموش شود و در نهایت این دنباله ۲۰۰ میلیون دلاری برادران وارنر در داخل آمریکا تنها با ۴۰ میلیون دلار فروش در افتتاحیه، همه امید کسب جوایز برای ستاره‌هایش، یعنی خواکین فینیکس و لیدی گاگا را از دست داد.
از همین رو فیلم «یک نبرد پس از دیگری» ساخته پل توماس اندرسون، یکی دیگر از فیلم‌های پرهزینه برادران وارنر با بازی لئوناردو دی‌کاپریو، در ونیز حضور نخواهد داشت و انتظار نمی‌رود در تلوراید هم به نمایش درآید. با توجه به بودجه زیاد فیلم که به گفته برادران وارنر ۱۳۰ میلیون دلار و برمبنای برخی گزارش‌ها تا ۱۷۵ میلیون دلار بوده؛ این استودیو ترجیح داده که به طور کامل از جشنواره‌ها دوری کند تا این که بخواهد خطر بررسی دقیق انتقادی را بپذیرد و موفقیت تجاری فیلم را به خطر بیندازد. رویکرد این استودیو در قبال این فیلم دقیقا بر مبنای گیشه شکل گرفته است.
در همین حال هزینه حضور بازیگران و پیچیدگی‌های برنامه‌ریزی برای پرواز به سراسر جهان در یک بازه زمانی فشرده، موجب می‌شود تا فیلم‌های بسیار کمی خواستار حضور در همه جشنواره‌های پاییزی شامل نیویورک، ونیز، تلوراید و تورنتو شوند. سال پیش، اپل تی‌وی پلاس این تاکتیک را با مینی‌سریال «سلب مسئولیت» ساخته آلفونسو کوارون امتحان کرد که در نهایت تنها ۲ نامزدی امی کسب کرد. امسال، انتظار نمی‌رود فیلمی بخواهد دوباره این تجربه را تکرار کند.
رویکرد متفاوت استودیوها در برابر جشنواره‌ها
بسیاری از استودیوها به طور کلی ترجیح می‌دهند روی جشنواره‌ها سرمایه‌گذاری نکنند. یونیورسال پیکچرز به ندرت وارد این عرصه می‌شود و به همین دلیل انتظار نمی‌رود فیلم «شرور: برای همیشه» که قرار است به زودی اکران شود، در جشنواره بزرگی به نمایش درآید. این رویکرد محافظه‌کارانه، خطر نقدهای منفی اولیه را از بین می‌برد، اما در عین حال پتانسیل بالای داشتن یک افتتاحیه معتبر را نیز از دست می‌دهد.
در جهت مقابل، نتفلیکس همچنان به سرمایه‌گذاری سنگین در استراتژی جشنواره‌ای ادامه می‌دهد. پس از اینکه «قدرت سگ» به جشنواره‌های مختلف رفت و ۱۲ نامزدی اسکار کسب کرد، این شبکه پخش آنلاین قصد دارد فیلم «جی کلی» ساخته نوآ بامباک با بازی جورج کلونی و آدام سندلر را در چندین جشنواره به نمایش بگذارد.
کمپانی فوکوس فیچرز، که شانس‌های زیادی برای دریافت جایزه دارد، در ونیز و تلوراید با «بوگونیا» ساخته یورگوس لانتیموس و «هَمِنت» ساخته کلوئی ژائو رقابت خواهد کرد، در حالی که درام «شقایق» با بازی دنیل دی-لوئیس را اواخر سال اکران خواهد کرد. «سونگ سونگ بلو» ساخته کریگ بروئر، که آن هم از کمپانی فوکوس است، در کریسمس اکران می‌شود، اما احتمالاً از چرخه جشنواره‌ها کنار گذاشته خواهد شد.
در نهایت، استراتژی اکران اولیه در جشنواره‌ها، نشان‌دهنده اعتماد استودیوی سازنده به فیلمش و تمایل آن به ریسک‌پذیری است. در صنعتی که اغلب برداشت‌ها به واقعیت تبدیل می‌شوند، تصمیم به اکران در ونیز به جای تورنتو، یا حذف کامل از جشنواره‌ها، می‌تواند نه تنها مسیر جوایز یک فیلم، بلکه جایگاه آن را در اسکار نیز تعیین کند.
به همین دلیل است که یک استراتژیست می‌گوید: همه چیز بستگی دارد به اعتماد به مخاطبی که انتخاب می‌کنید و این بزرگترین قمار است.
دیدگاهتان را بنویسید