وقتی جنگ به سفره می‌رسد؛ چرا بازیافت ضایعات غذایی یک فناوری دفاعی است؟
به گزارش خبرگزاری مهر، در روزهایی که جنگ ۱۲ روزه میان ایران و اسرائیل، زیرساخت‌های حیاتی کشور را نشانه گرفت، بسیاری در پشت جبهه یک پرسش حیاتی را تکرار می‌کردند: اگر تحریم، حمله یا بحران، واردات خوراک دام را متوقف کند، با مرغ و لبنیات سفره مردم چه می‌کنیم؟ پاسخ این پرسش، شاید نه در […]
به گزارش خبرگزاری مهر، در روزهایی که جنگ ۱۲ روزه میان ایران و اسرائیل، زیرساخت‌های حیاتی کشور را نشانه گرفت، بسیاری در پشت جبهه یک پرسش حیاتی را تکرار می‌کردند: اگر تحریم، حمله یا بحران، واردات خوراک دام را متوقف کند، با مرغ و لبنیات سفره مردم چه می‌کنیم؟ پاسخ این پرسش، شاید نه در انبارهای گمرکات و اسکله‌ها، که در کیسه‌های زباله باشد.
فناوری FRI؛ از زباله تا زنجیره امنیت ملی
شرکت استرالیایی FRI با توسعه یک فناوری بازیافت پیشرفته، توانسته است ضایعات غذایی — از ته‌مانده‌های بیمارستانی تا میوه‌های فاسد — را به خوراک سالم، مغذی و ایمن برای دام، طیور و آبزیان تبدیل کند. هر تُن ضایعات در این سیستم، به ۵۰۰ کیلوگرم خوراک دام، ۵۰۰ لیتر آب تصفیه‌شده، و کاهش ۳.۸ تنی گاز دی‌اکسیدکربن منتهی می‌شود.
در شرایط ایران که سالانه ۳۶ میلیون تن ضایعات غذایی تولید می‌کند، این فناوری می‌تواند جایگزینی مؤثر برای واردات نهاده‌هایی مانند ذرت و کنجاله سویا باشد که بیش از ۷۰٪ آن وابسته به واردات است.
جنگ غذا؛ وقتی مرزها بسته می‌شوند
در جنگ ۱۲ روزه، اگر حتی برای یک هفته مسیر ورودی کشتی‌های نهاده مسدود شود، قیمت مرغ و تخم‌مرغ می‌تواند به‌سرعت چند برابر شود. تجربه بحران اوکراین، بحران سویا در آمریکای جنوبی، و حملات سایبری به شبکه‌های لجستیکی جهان نشان داده است که «غذا»، ابزار جدید جنگ‌های مدرن است. اگر خوراک دام مساوی با غذای سفره مردم است و واردات مساوی با پاشنه آشیل امنیت غذایی پس بازیافت داخلی ضایعات = سنگر پشتیبانی ملی
اقتصاد مقاومتی واقعی با یک فناوری ساده
ایران سالانه بیش از ۱۰ میلیارد دلار برای واردات خوراک دام هزینه می‌کند. تنها با بازیافت ۱۰٪ از ضایعات غذایی داخلی، می‌توان تا ۳ میلیارد دلار صرفه‌جویی ارزی داشت — معادل دو پتروپالایشگاه. این نه‌فقط یک محاسبه اقتصادی، که یک ترفند استراتژیک برای مقاومت ملی است.
مانع چیست؟
تفکیک نشدن زباله آلی در مبدأ، بی‌اعتمادی فرهنگی به «خوراک بازیافتی»، نبود حمایت مالی، قانونی، و اجرایی از فناوری‌های بومی و ترک فعل مسئولان در عدم بهره‌گیری از ظرفیت‌های داخلی
دنیا به‌کجا رسیده؟
ژاپن با قانون بازیافت غذا، کره‌جنوبی با ممنوعیت دفن ضایعات، و استرالیا با فناوری FRI نه‌تنها ضایعات را حذف کرده‌اند، بلکه امنیت غذایی را مستقل از نوسانات جهانی کرده‌اند. ایران اما هنوز در دور باطل واردات – وابستگی – گرانی – اعتراض گیر کرده است.
در دوران جنگ، کارخانه بازیافت غذا، پادگان پشتیبانی است. فرآیند FRI نه‌تنها بازیافت زباله است، بلکه دفاع از سفره، کاهش آسیب‌پذیری ارزی، ایجاد اشتغال در روستاها، و مهار انفجار قیمت پروتئین حیوانی است.
اگر فناوری FRI را به رسمیت نشناسیم، دشمن با سلاح «گرسنگی ساختاری» می‌جنگد و ما حتی سپر هم نداریم.
دیدگاهتان را بنویسید