«لبیک یا حسین(ع)» از الوند تا فرات؛ همدان در تپش اربعین است

خبرگزاری مهر، گروه استان‌ها: هنوز چند روزی به اربعین باقی مانده، اما اینجا در قلب همدان، حال و هوای کربلا موج می‌زند، شهر در جنب‌وجوشی آمیخته با عشق حسینی است؛ عشقی که فرسنگ‌ها فاصله را در می‌نوردد و دل‌ها را مستقیم به صحن و سرای اباعبدالله‌الحسین (ع) می‌رساند.

در خیابان‌ها و جاده‌های خروجی شهر، پارچه‌های مشکی با نقش «یا حسین» و «لبیک یا زینب» بر سر در موکب‌ها آویخته شده‌اند، صدای نوحه‌خوانی و دمام‌زنی در گوشه گوشه‌ی شهر می‌پیچد.

اینجا موکب‌ها نه تنها محل پذیرایی، بلکه پناهگاهی هستند برای زائرانی که از نقاط مختلف کشور رهسپار مرز می‌شوند تا پیاده‌روی اربعین را آغاز کنند.

آغاز مسیر از دل همدان

موکب‌هایی که از همان صبح زود بوی زندگی می‌دهد، دیگ‌های بزرگ آش رشته روی شعله‌های آتش قل‌قل می‌کنند، و زنانی با چادرهای ساده و دست‌هایی پرکار، سبزی آش را پاک می‌کنند. مردان میان سال، با پیش‌بندهای سفید و پیشانی‌های عرق کرده، مشغول تقسیم حلیم در کاسه‌ها هستند.

حاج مهدی، پیرمرد هفتاد ساله‌ای با محاسن سپید که چشمانش هنوز جوانی را به یاد دارند، با همان صدای آرام و لرزان می‌گوید: شاید پاهایم دیگر زور رسیدن به حرم را نداشته باشند، اما دلم هر سال سفره‌دار زائران حسین می‌شود. اینجا، همین خاک همدان، برای من جاده نجف تا کربلاست. هر بار که لیوانی چای به دست زائری می‌دهم، انگار دستم را به ضریح رسانده‌ام.

موکب قاسم ابن‌الحسن (ع) در همدان با ظرفیت پذیرش روزانه هزار نفر، آماده میزبانی از زائران مسیر اربعین است.

این موکب در فضایی صمیمی و مجهز، خدمات متنوعی از جمله اسکان مناسب و پذیرایی کامل در سه وعده اصلی صبحانه، ناهار و شام، به همراه میان‌وعده‌های گرم و سرد ارائه می‌دهد.

موقعیت مکانی آن در بزرگراه همدان به کرمانشاه، یک کیلومتر قبل از پلیس‌راه، آن را به یک ایستگاه مهم برای زائران در مسیر کربلا تبدیل کرده است.

خدمات جانبی این موکب شامل امکانات کامپیوتری و موبایل، سینمای سیار، بخش ویژه کودک، گیم‌نت، خیاطی، تعمیر خودرو، و بخش سلامت (با حضور هلال احمر، اسکن کف پا و توزیع کفی مناسب) است.

همچنین، این موکب با ارائه خدمات توزیع ارز به زائران، نیازهای سفر آنان را به طور کامل پوشش می‌دهد.

زنان و دختران، ملائکه پنهان موکب‌ها

در گوشه‌ای از موکب قاسم‌بن‌الحسن، دختران نوجوان با چهره‌هایی پر از شور و اشتیاق، بسته‌های خرما، کیک، و بطری‌های آب معدنی را آماده می‌کنند. هر کدامشان نام یک شهید مدافع حرم را روی بسته‌ها می‌چسبانند. یکی‌شان که اسمش زهراست، می‌گوید: پدرم هر سال به کربلا می‌رفت، اما امسال نتوانست. من اینجا هستم تا سهم خودم را ادا کنم. شاید این خدمت کوچک هم در درگاه خدا، حکم همان پیاده‌روی را داشته باشد.

دست‌هایشان به سرعت کار می‌کند، اما چشم‌هایشان هر از گاهی در میان شلوغی، خیره به پرچم سیاه بالای موکب می‌ماند؛ پرچمی که رویش نوشته شده: «کل یوم عاشورا، کل ارض کربلا».

موکب، خانه‌ای باز برای همه

در موکب‌های همدان، همه یک خانواده‌اند. کسی از کجایی بودن، زبان، یا حتی مذهب نمی‌پرسد. پیرمرد بلوچ کنار جوان آذری غذا پخش می‌کند، زن کرد دستمال به مهمان عرب می‌دهد، و پسر نوجوان ترکمنی، لیوان‌های چای را روی سینی به مسیر زائران می‌برد.

رضا، یکی از جوانان پرانرژی موکب با لبخند می‌گوید: ما اینجا یاد می‌گیریم که اربعین فقط راه رفتن در جاده کربلا نیست، بلکه دل دادن به راه حسین است. زائر حسینی بودن یعنی حتی اگر در همدان بمانی، قلبت برای زائر بتپد.

وقف دل و جان

بسیاری از این خادمان، روزمره‌شان را برای اربعین تعطیل کرده‌اند، بعضی‌ها مغازه‌شان را بسته‌اند، کشاورزی‌شان را رها کرده‌اند یا حتی از مرخصی کاری‌شان گذشته‌اند.

حاج عباس، یکی از همین خادمان، با نگاهی خسته اما شاد می‌گوید: در راه حسین، چیزی به اسم خستگی معنا ندارد. ما اینجا زندگی‌مان را با عاشقان شریک می‌شویم. وقتی لبخند رضایت را روی چهره‌شان می‌بینم، همه سختی‌های کار فراموش می‌شود.

همدان، قطعه‌ای از مسیر عشق

شاید همدان صدها کیلومتر با کربلا فاصله داشته باشد، اما در روزهای اربعین، این شهر بخشی از جاده عشق می‌شود. مسافران از شمال، شرق، و غرب کشور عبورشان به همدان می‌افتد، و شهر با آغوش باز میزبانشان است.

در کوچه‌ها و خیابان‌ها، پرچم‌های مشکی، سبز و قرمز در باد می‌رقصند. بوی نان تازه و خوراک نذری، هر رهگذری را به سمت موکب‌ها می‌کشاند. موسیقی همدان این روزها، صدای دعای فرج، نوحه‌های قدیمی، و خنده کودکان زائر است.

روزی که همه خادم‌اند

اربعین در همدان از محدوده موکب‌ها فراتر می‌رود. خیلی‌ها خودجوش بساط کوچک پذیرایی کنار خانه‌شان پهن می‌کنند؛ یکی دیگ آش رشته در حیاط خانه می‌گذارد، دیگری سبدی پر از هلو، انجیر، گلابی و سیب سر کوچه می‌گذارد، و کودکانی که ظرف خرما را به عابران تعارف می‌کنند.

خانم موسوی، زن سالخورده‌ای که بساط چای‌اش همیشه جلوی منزلش برقرار است، می‌گوید: حسینی بودن یعنی دلت برای زائر بتپد. فرقی ندارد چند کیلومتر با کربلا فاصله داری.

پایانی که آغاز مسیر کربلاست

در نهایت، زائران از همدان عبور می‌کنند و به سوی مرز حرکت می‌کنند، اما یاد و خاطره مهمان‌نوازی این شهر همراهشان می‌ماند. برای خادمان همدانی، این سفر نه با خداحافظی، بلکه با وعده دیدار در سال بعد کامل می‌شود.

اینجا، عشق به حسین (ع) هرگز خاموش نمی‌شود؛ حتی وقتی اربعین تمام می‌شود، دل‌ها به امید سال بعد می‌تپد. همدان در مسیر کربلا، شاید فقط یک ایستگاه باشد، اما ایستگاهی که با دل و جان ساخته شده است.

خدمت بی‌وقفه از آغاز تا بازگشت کاروان عشق

موکب‌ها بی‌وقفه و ۲۴ ساعته در خدمت زائران اربعین فعال‌اند؛ از لحظه آغاز این مسیر عاشقی تا پایان مراسم. اما این پایان کار نیست؛ چرا که حتی پس از روز اربعین، به مدت یک هفته در راه بازگشت، همچنان چراغ خدمت روشن می‌ماند تا خستگی راه از تن رهروان کربلا زدوده شود. خادمان خسته اما دل‌آرام، به سفره‌های پهنی که با عشق گسترده بودند می‌نگرند و می‌دانند که دعای هزاران زائر، در دل شب و زیر سقف آسمان، بدرقه راهشان شده است. اینجا، در قلب ایران، جاده‌ای به کربلا کشیده شده که با آجر محبت و سنگ‌فرش اخلاص ساخته شده است؛ جاده‌ای که نه تعطیلی می‌شناسد و نه پایان، چرا که عشق به حسین‌بن‌علی (ع) هر سال در اربعین، دوباره این مسیر را از همدان تا فرات زنده می‌کند.