رنج مادران غزه؛ فریادی که باید شنیده شود

خبرگزاری مهر، گروه جامعه؛ در جهانی که وجدان انسانی در هیاهوی رسانه‌ها، منافع اقتصادی و محاسبات سیاسی به حاشیه رانده شده، فلسطین نه‌فقط یک مسئله انسانی، بلکه معیاری برای سنجش صداقت ایمان، اخلاق و انسانیت است.

امروز، صدای کودکان گرسنه غزه، پژواک خاموشی جهان در برابر ظلمی عریان است؛ و این سکوت، بیش از آنکه مظلومان را بی‌پناه کند، وجدان ما را در تاریکی فرو می‌برد. طبق گزارش سازمان ملل، از میان بیش از ۵۹ هزار شهید در غزه تا تابستان ۲۰۲۵، بیش از نیمی از آن‌ها زنان و کودکان‌اند. بیش از ۱۶۵۰۰ کودک، بسیاری در آغوش مادرانشان، جان خود را از دست داده‌اند. سازمان‌های جهانی اعلام کرده‌اند که در حال حاضر هزاران زن و کودک به درمان سوءتغذیه حاد نیاز دارند.

فهیمه مستحسن، فعال حوزه زنان و خانواده، در یادداشتی نوشت: فریاد فلسطین، قلب رنجیده جهان امروز، فریاد گرسنگان است؛ و سخن از آن، محک سنجش شفاف‌ترین معیارهای اخلاقی و انسانی عصر ماست.

مقاومت در برابر ظلم و شر مطلق، اصیل‌ترین جلوه «حیات طیبه» است، آنان که در راه حقیقت، از گرسنگی و تشنگی رنج می‌برند یا جان خود را تقدیم می‌کنند، در واقع معنای واقعی زندگی را یافته‌اند. به شهادت آیه «وَلا تَحسَبَنَّ الَّذینَ قُتِلوا فی سَبیلِ اللَّهِ أَمواتًا بَل أَحیاءٌ عِندَ رَبِّهِم یُرزَقون» اینان زندگانی جاوید یافته‌اند.

فاصله میان زیست مرفه و غافل ما با رنج ملت فلسطین بسیار زیاد است. ما با سیری ظاهری، با مشغولیت‌های ناچیز و بی‌محتوا، خود را فریب داده‌ایم که زندگی می‌کنیم؛ در حالی که آنان، در اوج سختی و در مرز شهادت، معنای واقعی حیات را بازتعریف می‌کنند.

اگر از فلسطین نگوییم، از حقیقت انسانیت خود فاصله گرفته‌ایم. فلسطین فقط مسئله یک جغرافیا یا یک ملت نیست، بلکه بوته آزمونی برای وجدان جهانی است. اگر نام این سرزمین کوچک اما به وسعت تاریخِ مبارزه و کرامت را فریاد نزنیم، فردا با کوله‌باری از شرمندگی در برابر خداوند و نسل‌های آینده، پاسخی نخواهیم داشت.

اما رنج فلسطین فقط در تیتر خبرها نیست؛ در سطرهای اشک‌خورده مادرانی است که شب را با صدای گریه کودکانشان به صبح می‌رسانند، بی‌آنکه لقمه‌ای نان برای آرام‌کردن آن گریه در آستین داشته باشند.
مادری در غزه، با دستانی خالی به چشمان گودافتاده کودک خود می‌نگرد؛ کودکی که با بغضی خاموش تنها می‌پرسد: «امروز غذا هست؟»

او چیزی برای گفتن ندارد، جز آنکه فرزندش را در آغوش بگیرد، اشک بریزد و زیر لب دعایی آرام زمزمه کند.

شرمندگیِ مادری از سیر نبودن فرزندش، تنها یک درد شخصی نیست؛ شکافی است عمیق میان رنج انسانی و بی‌تفاوتی جهان.

شاید باورتان نشود، اما این روزها، همین آشپزی ساده برای مادرها، عذاب‌آورترین لحظه‌ها است. هر لقمه‌ای که آماده می‌کنیم، سرشار از شرمندگی است، زهر است، چون در جایی از این دنیا کودکانی هستند که سهمشان جز بغض نیست. از این رو بیش از آنکه مردم فلسطین به یاری ما نیازمند باشند، این ما هستیم که برای بازگشت به جوهره انسانی و ایمانی خود، باید یاد آنان را زنده نگه داریم.

آن‌ها فقط فرزندان غزه نیستند؛ آن‌ها امید همه مادران جهان‌اند. هر شب، نامشان در زمزمه‌های دعای مادران منتظر جاری است که از خدا می‌خواهد لحظه تحقق وعده‌اش نزدیک باشد.

«و نُریدُ أن نمنَّ علی الذین استُضعِفوا فی الأرض و نجعلهم أئمه و نجعلهم الوارثین» (قصص، ۵)

اکنون، آنچه بیش از هر زمان دیگر نیازمند یادآوری است، آن است که فلسطین، نه فقط روایتی از مقاومت، که آینه‌ای پیش‌روی ماست؛ تا در آن، سیمای فراموش‌شده خویش را بازشناسیم. هر بار که نام این سرزمین را به زبان می‌آوریم، نه‌فقط مظلومان را یاد می‌کنیم، بلکه تلاش می‌کنیم خود را از غفلت، بی‌تفاوتی و خمودگی نجات دهیم. امید به فردایی روشن، فقط زمانی محقق خواهد شد که امروز، با صداقت و شهامت در کنار حقیقت بایستیم. فلسطین، صدای وجدان جهان است؛ و خاموشی در برابر آن، چیزی جز خیانت به ذات انسان نخواهد بود.