قهرمانی که با اشتباهاتش در مسیر سقوط قرار گرفت/ وزنه زدن برای هیچ!

به گزارش خبرنگار مهر، کیانوش رستمی، وزنه‌بردار پرآوازه ایرانی که زمانی با مدال‌های ارزشمند خود نامش در میان برترین‌های جهان قرار داشت، در سال‌های اخیر مسیری متفاوت و پرحاشیه را طی کرده است. آغاز فراز و فرودهای جدی در دوران ورزشی او به سال ۲۰۱۳ بازمی‌گردد؛ زمانی که جداگانه تمرین کرد و حتی وقتی سجاد انوشیروانی هم سکان هدایت تیم ملی وزنه‌برداری را برعهده گرفت با وجود همه مخالفت‌ها به روند خودش ادامه داد و در سال ۲۰۱۶ با طلای المپیک ریو رسید، اما از همان زمان به بعد رستمی ساز خودش را زد تا در نهایت به نقطه‌ای رسید که در سال ۲۰۲۴ تابعیت خود را تغییر داد و اکنون قرار است در مسابقات جهانی ۲۰۲۵ با پرچم کوزوو روی تخته برود.

مسابقات جهانی در پیش و چالشی بزرگ

رقابت‌های جهانی وزنه‌برداری از ۱۰ تا ۱۹ مهر به میزبانی نروژ برگزار خواهد شد و تیم ملی ایران با کادر فنی جدید در این رویداد حضور خواهد یافت. با این حال، یکی از مهم‌ترین سوژه‌ها، حضور رستمی به عنوان نماینده کوزوو در این مسابقات است. این وزنه‌بردار ۳۴ ساله با رکورد ورودی ۳۹۰ کیلوگرم در دسته ۹۴ کیلوگرم به مصاف حریفان خواهد رفت. مهم‌ترین رقیب او، کارلوس ناراس از بلغارستان است؛ قهرمان جوان و پرانگیزه‌ای که در ۲۱ سالگی عنوان‌های جهانی و المپیکی را به دست آورده است. تقابل تجربه رستمی و جوانی ناراس، یکی از نبردهای پرهیجان این دسته خواهد بود.

افتخارآفرینی تا ریو و آغاز افول

رستمی نخستین بار در المپیک لندن ۲۰۱۲ با کسب مدال نقره درخشید و سپس در المپیک ریو ۲۰۱۶، با تمرینات انفرادی و در شرایطی خاص، توانست مدال طلای تاریخی را از آن خود کند. این موفقیت، او را در آستانه تبدیل‌شدن به پرافتخارترین المپین ایران قرار داد. اما از همان زمان، افت تدریجی عملکرد او آغاز شد. اردوگریزی‌های مکرر، اوت کردن‌های پیاپی و فاصله گرفتن از سیستم تیم ملی باعث شد که رستمی دیگر نتواند جایگاه سابق خود را حفظ کند.

ناکامی در توکیو و پاریس

پس از المپیک ریو، مسیر او با ناکامی در کسب سهمیه المپیک توکیو همراه شد. عملکرد ضعیف در رقابت‌های جهانی ۲۰۱۹ و از دست‌دادن امتیازات کلیدی، شانس حضورش را از بین برد. گرچه مسئولان فدراسیون وقت، حذف او را نتیجه عملکرد ضعیف و اوت‌های متعددش دانستند، اما رستمی این موضوع را به تصمیمات مدیریتی نسبت داد. در نهایت، او المپیک پاریس را نیز به دلیل اشتباهات مکرر خود و غیبت در رکوردگیری از دست داد.

مسیر خروج از تیم ملی و تغییر تابعیت

رستمی تا سال ۱۴۰۲ همچنان در تیم ملی حضور داشت، اما نتوانست در رقابت‌های قهرمانی آسیا و لیگ داخلی عملکرد قانع‌کننده‌ای ارائه دهد. پس از ناکامی در کسب سهمیه جهانی ریاض، درخواستی غیرمنتظره مطرح کرد: «اگر نمی‌خواهید من در تیم باشم، رضایت بدهید تا از ایران بروم.» این سخنان که ابتدا جدی گرفته نشد، در ادامه رنگ واقعیت به خود گرفت و او تابعیت کوزوو را دریافت کرد. تلاشش برای حضور با پرچم این کشور در رقابت‌های جهانی سال گذشته (۲ ۰۲۴) به دلیل نداشتن رضایت‌نامه ناکام ماند، اما امسال شرایط متفاوت است و او وارد میدان خواهد شد.

‌انتخابی که فرصت‌های طلایی را از دست داد

حتی بعد از تغییر تابعیت، زمانی که بهداد سلیمی سرمربی تیم ملی شد، تلاش کرد کیانوش رستمی را دوباره به تیم برگرداند. اما پاسخ او قاطعانه منفی بود و اعلام کرد تصمیمش برای رقابت زیر پرچم کوزوو قطعی است. این ماجرا تصویری دوگانه از یک قهرمان را نشان می‌دهد؛ از یک طرف، ورزشکاری که با اراده و استعداد به قله جهان رسید و برای ایران افتخار آفرید، و از طرف دیگر، فردی که با تصمیم‌های شخصی و فاصله گرفتن از چارچوب تیم ملی، آینده ورزشی‌اش را وارد مسیری پرچالش کرد.

رستمی نمونه‌ای از یک قهرمان بااستعداد است که به دلیل انتخاب‌های نادرست، مسیرش را به سمت افول برد. در حالی که هم‌دوره‌ای‌هایش مثل سهراب مرادی و بهداد سلیمی امروز در کسوت مربیگری به وزنه‌برداری ایران خدمت می‌کنند و تجربه خود را در اختیار نسل جدید می‌گذارند، او راهی را برگزید که باعث شد نه‌تنها از تیم ملی، بلکه از وزنه‌برداری ایران دور شود.

او می‌توانست با کمی انعطاف و پذیرش نظم تیمی، در هر دو المپیک توکیو و پاریس روی سکوی قهرمانی بایستد. اما تمرینات انفرادی، بی‌توجهی به ساختار تیمی و پافشاری بر تصمیمات شخصی، باعث شد افتش سرعت بگیرد. امروز هم با تغییر تابعیت و پیوستن به تیم کوزوو، هرچند ممکن است دوباره نامش بر سر زبان‌ها بیفتد، اما بعید است بتواند افتخارات روزهای طلایی که برای ایران رقم زد را تکرار کند.

کیانوش رستمی می‌توانست امروز در کنار هم‌نسلانش، با احترام و جایگاهی ویژه در وزنه‌برداری ایران باقی بماند، اما انتخاب‌های اشتباه این فرصت را از او گرفت. تجربه او یادآور این حقیقت است که موفقیت فقط به رکورد و توان جسمی وابسته نیست؛ بلکه انتخاب مسیر درست و همراهی با تیم، نقشی تعیین‌کننده در ماندگاری افتخارات دارد.